مشکلات ابتدایی در دوران کودکی انسان(قسمت اول)
انسان ها در دوران نوزادی و کودکی، افرادی بسیار خاص هستند. آنها در چند سال آغازین زندگی خود بیش ازتمام عمرشان می آموزند. وظیفه مهم ایجاد مامنی که کودکان بتوانند از نظر ذهنی، روحی و جسمی در آنجا رشد کنند، بر دوش والدین آنهاست. وظیفه ماست که به آنها محبت، گرما و راحتی بدهیم و افزون بر آن محرک هایی را در جهت رشد کنجکاوی شان فراهم کرده و به یادگیری مهارت هایی که برای آموختن آنها آمادگی دارند،
علاقهمندشان کنیم.
روش های مثبتی که من برای رفتار با کودکان شرح خواهم داد، به ویژه در سالهای آغازین زندگی کودک، مهم هستند.
به عنوان مثال تحسین و تقویت رفتار، در حالی که به او می آموزد، رفتار مناسبی داشته باشد، باعث هدایت کودک می شود.این دو همچون ابزار اصلی، برای برانگیختن علاقه کودک به پیرامونش به شمار میروند و رفتار خطرناک و یا ناخوشایند او را نیز کنترل خواهند کرد. من بر این باورم که تنبیه در زندگی کودک جایی ندارد.
هر کودکی از ابتدای زندگی اش موجودی منحصر به فرد است؛ ولی ظاهراً بعضی از آنها سختتر با محیط پیرامون شان سازگار میشوند. مشکلاتی که بسیاری از والدین تازه کار تجربه می کنند، ریشه در حالت جدایی آن ها از کودکانشان، بی اطمینانی و اغلب صرفا خستگی آنها دارد.
در باور آنها کودکان دیگر به ویژه کودکان همسایه پایینی(!) کودکان آرام تری هستند و برایشان آسان نیست که خود را با دنیای درهم و برهم، اغلب دوستداشتنی و گاهی تحمل ناپذیر کودکان خودشان هماهنگ کنند.
از آنجا که رشد بیشتر کودکان، مراحل و الگوی معینی دارد، با گذشت چندین هفته یا ماه از تولد آنها والدین به خوبی در می یابند که باید انتظار چه چیزی از کودکانشان داشته باشند. دانستن این مساله تنها به شما اطمینان میدهد که رفتارهای خاصی را در سنهای معینی، انتظار داشته باشید، بلکه به خوبی خواهید دانست که این رفتارها زودگذر و موقتی هستند.
ولی با این همه، این دوران لحظات شیرینی چون دیدن سر لغزان کودک که روی شانه های شما میافتد،گریههای کودک، گام های آغازین و نا استوار کودک، شیرین زبانی ها و خنده های کودک را نیز در بر میگیرد.
بنابراین، بکوشید در عین تلاش برای کنار آمدن با این دنیای کاملا جدید، از کودکتان نیز لذت ببرید.
در این مقاله، درباره مسائل مشترک والدین در نخستین سال های زندگی کودک، سخن می گوییم. بیشتر این مسائل، در واقع، مشکل خاصی نیستند بلکه رفتارهای خاص مرحله رشد کودک هستند که والدین بیشتر آنها را مشکل آفرین یا گیجکننده می یابند. برای نمونه، بازی، پرتاب کردن و شکستن کودکان، مشکل نیست، بلکه یک تجربه یادگیری برای آن هااست؛ ولی در عین حال، میخواهیم که آن را کنترل کنیم تا برای خانواده کودک، زیاد خطرناک یا مشکلآفرین نشود. همچنین تمایل کودک به کشف کردن طبیعی است چون، کودک با نگاه کردن، لمس کردن و به دهان بردن اشیا یاد میگیرد. وظیفه ما این است که برای او فضای کافی برای تجربه کردن فراهم کنیم، در حالی که اطمینان داشته باشیم به خود و اشیا صدمه ای نخواهد زد.
راه حل هایی که پیشنهاد می کنم، میتوانند شما را برای اجرای دیدگاه ها و برنامههایتان به عنوان والدین کودک، آماده کنند. و بدین منظور طرح شده اند که به شما اعتماد به نفس، مهارت ها و اطلاعات لازم را بدهند تا ضمن آنکه محیط و رفتار کودکتان را کنترل میکنید، از دوران خردسالی فرزندتان نیز لذت ببرید.
کودک تان همیشه همیشه همیشه گریه می کنند.
یکی دیگر از کارهایی که کودکان به خوبی از عهده آن بر می آیند، گریه کردن است. تمام کودکان گریه می کنند، برخی بیشتر و برخی کمتر و چنین به نظر می رسد که نگرانی تمام والدین بر سرآن است که کودکشان کم یا زیاد گریه می کند. دیده شده است که میزان معینی از گریه کردن را یکی از والدین امری طبیعی تلقی می کند، ولی پدر یا مادر دیگری آن را بیش از حد آزاردهنده ، می داند.
اجازه دهید پیش از آنکه راه حل هایی را برای گریه کردن کودک ارائه دهم، واقعیت های سودمندی را با شما در میان بگذارم:
- گریه کردن یکی از راه های طبیعی کودکان ، برای برقراری ارتباط است . در حدود یک ماهگی ، گریه کودک شکل خاصی می گیرد. به گونه ای که مادر می تواند صدای گریه کودک خود را از گریه کودکان دیگر تشخیص دهد و همچنین ، بین گریه ناشی از گرسنگی ، عصبانیت ، و بدخلقی کودک تفاوت بگذارد .
- گریه کردن کودکان برای ورزش دادن شش هایشان نیست .تنفس تمام ورزشی را که شش هایشان به آن نیازمند است، انجام می دهد .
- کودکان زیر سه ماه اگر توجه کافی بگیرد لوس نمی شوند. نوزادان ، ابتدایی ترین برداشت از دنیا و ارتباطات را ، از پاسخ های اطرافیانشان به دست می آورند .اگر به آنها توجه محبت آمیزی شده باشد ، این برداشت سعادتمندانه خواهد بود.
بررسی دکتر ماری ورث در این مورد نشان می دهد که کودکان که نسبت به گریه آنها به علت این باور غلط که توجه نشان دادن باعث لوس کردن کودک می شود بی توجهی نشان داده شده است. بعدا در سال اول زندگی ، به دفعات بیشتر و به مدت طولانی تری گریه می کردند.
با این حال ، یک کودک چهار یا پنج ماهه ممکن است یاد بگیرد که برای جلب توجه گریه کند .این انسان های کوچک، دوست دارند که با پدر و مادرشان و دیگر اعضاء خانواده باشند .بنابراین ، وقتی در می یابند که وقتی صدا بزنند کسی پاسخ نخواهد داد و تنها دست آویز برای صدا زدن ، گریه کردن است، چرا چنین نکنند؟ این کار موثر واقع می شود .
در مواجهه با گریه کودک متعادل رفتار کنید.
فرض ما بر این است که شما می خواهید کودکتان احساس دوست داشته شدن و مورد توجه قرار گرفتن بکند، ولی از شما انتظار نداشته باشد که برده ی صدازدن های او باشید. این زمان است که باید معقول باشید. زمانی که می دانید خطری او را تهدید نمی کند، گرسنه نیست، خودش را خیس نکرده است، درد نمی کشد و بیمار نیست و شما تا می خواهید یک چرت کوتاه بزنید، بدخلقی می کند، بد نیست که چند دقیقه برای جلب توجه شما صبر کند. چند لحظه صبر کنید تا گفتگویتان تمام شود و سپس به سراغ او بروید، ولی اگر به شدت گریه می کند و فریاد می کشد و یا به هق هق افتاده است، هر چه در دستتان است، زمین بگذارید و بی درنگ به سراغ او بروید .پاسخ شما، بستگی به قضاوت شما دارد . موقعیت هر چه باشد، هیچ گاه اجازه ندهید که نوزاد ، زیاد گریه کند .با این حال ، او باید یاد بگیرد که شما کمک رسان او هستید، نه یک خدمتکار که هر زمان خواست در اختیارش است.
چگونه گریه کودک بد خلق را آرام کنیم ؟
بیشتر نوزادان ، یک زمان «بد خلق شدن» دارند که معمولا” در ساعت های معینی از روز فرا می رسد .
بیشتر مواقع ، بدخلق شدن شکایت کردن به علت قولنج ( دل پیچه ) است که معمولا” در حدود دو تا چهار هفته پس از تولد ، آغاز می شود و پس از آن ، در حدود سه ماهگی بدون هیچ دلیل مشخصی ، ناپدید می شود.
از روش های زیر ، برای آرام کردن کودکی که “واضحا”ناراحت است ،استفاده کنید .
- کودک را در یک پتوی سفت بپیچید و او را به پهلو در گهواره تکیه بگذارید پشت او حوله ی لوله شده یا پتو بگذارید و یا پشتش را به دیواره ی کنار گهواره تکیه دهید . برخی کودکان ، هنگامی که در «گوشه» قرار می گیرند احساس امنیت بیشتری می کنند.
- کودک را حرکت دهید. این روش بسیاری از کودکان را راحت می کند .او را تکان دهید، راه ببرید و روی صندلی متحرک بنشانید و …. ( در مورد صندلی متحرک، اطمینان یابید که موارد ایمنی را رعایت کرده اید.)
- هنگامی که کودک بدخلقی می کند ، نوزاد را در کیف مخصوص نوزادان قرار دهید و بر پشت خود آوزیران کنید.. در حالی که به کارهایتان می پردازید، نوزاد را به این سو و آن سو ببرید .
- اگر به نظر می رسد کودک ، دچار قولنج ( کولیک ) شده است ، او را روی شانه خود بگذارید و بر پشت نوزاد بزنید یا روی پایتان بگذارید و پشتش را بمالید.
- او را با موسیقی آرام یا با نوار صدای آرام بخش خودتان ( که ترانه ای می خوانید یا با صدای ملایمی سخن می گویید ) آرام کنید.
- پاهای کودک را در آب ولرم بگذارید و ماساژ دهید. مطالعه ای که در مرکز نوزادان پرینستون انجام شد و در سال ۱۹۸۷ در کتابچه راهنمای والدین چاپ شد ، نشان می دهد که این روش ، در مورد بسیاری از کودکان مفید و موثر است.
- به جسم کودک نزدیک باشید. چه کودک گریه کند چه نکند ، او را زیاد در آغوش بگیرید ، تکان دهید و نوازش کنید، حتی اگر کودک می تواند به راحتی شیشه شیرش را نگه دارد ، هنگام غذا خوردن او را در آغوش بگیرید .برای نوزادان بزرگ ترنیز ترانه یا کتاب بخوانید . کودکان ، نیازمند نوازش و نزدیکی جسمی هستند تا احساس کنند که آنها را دوست دارند .
- او را به محیط پیرامونش علاقه مند کنید .فرض کنیم ، نوزاد شما اطمینان دارد که وقتی شما را صدا بزند بلافاصله به سراغش خواهید رفت. زیرا ما “مطمئنا”پیشنهاد نمی کنیم حتی در جای “کاملا” امن ،اورا به حال خود وا بگذارید و به گریه های او بی توجهی کنید .اکنون ، برای کودک زمان آن فرا رسیده است که کمی استقلال یابد و به جای آنکه کاملا برای سرگرم شدن و برانگیخته شدن به شما وابسته باشد، یاد بگیرد که هراز چند گاه بتواند خود را سرگرم کند .
اسباب بازی های مطمئن زیادی وجود دارند که می توانید در گهواره کودکتان بگذارید. ولی ما پیشنهاد می کنیم که پس از مدتی ، تعداد آنها را کاهش دهید .بسیاری از آنها برای نوزادانی طراحی شده اند که هنوز نمی توانند ، بنشینند و تنها با نگاه کردن به آن سرگرم می شوند .نوزادان ، از ماشین ها و اسباب بازی هایی که حرکت می کنند ، لذت می برند .آنها دوست دارند که به صورتک ها نگاه کنند و شما می توانید عکس های مجله ها را به دیواره گهواره بچسبانید .اطمینان یابید که اسباب بازی ها به اندازه کافی نرم هستند و مزاحم خواب کودک نمی شوند .همچنین ، از آنها نمی تواند به عنوان پله برای بیرون رفتن از گهواره استفاده کند ( در مورد کودکانی که این کار را یاد گرفته اند).