فهرست مطالب
همه ی ما گاهی برخی افراد را می بینیم یا حتی ممکن است خودمان در دسته ی همان ها باشیم که به خاطر ترس از مسخره شدن توسط دیگران و بی ارزش شمردن خودمان ، از حضور در موقعیت های اجتماعی دوری می گزینیم.اختلالی که نشانه هایی شبیه به این موارد را دارد، اختلال شخصیت دوری جو است .
تعریف
اختلال شخصیت دوری جو یا اجتنابی Avoidant personality disorder نوعی اختلال شخصیت متعلق به اختلال گروه های سی است.افراد مبتلا به این اختلال الگویی از پرهیز اجتماعی،احساسات بی لیاقتی ، حساسیت شدید به ارزیابی منفی و اجتناب از تعامل اجتماعی با وجود میل شدید به نزدیکی به دیگران از خود نمایش می دهند.این افراد تمایل دارند که خود را پریشان، مضطرب ، تنها،ناخواسته و مجزا ازدیگران توصیف کنند.این رفتار به طور معمول در اوایل بزرگسالی آغاز می شود و در موقعیت های مختلفی بروز پیدا می کند.
نشانه ها
از فعالیت های شغلی که ارتباط میان فردی قابل ملاحظه ای در بردارند به علت ترس ازانتقاد،عدم تایید یا طرد اجتناب می کنند.
تا وقتی مطمئن نباشند که دیگران دوستش دارند،مایل نیست با آن هامعاشرت کند.
چون می ترسد تمسخر یا شرمنده شود،در روابط صمیمانه خویشتن داری نشان می دهد.
دلمشغول انتقاد شدن یا طرد شدن در موقعیت های اجتماعی است.
درموقعیت های میان فردی تازه، احساس بی کفایتی می کند.
خودرا از نظر دیگران، از لحاظ اجتماعی بی عرضه،ناخوشایند یا حقیر تصور می کند.
معمولا مایل نیست دست به مخاطرات شخصی بزند یا درگیر هر فعالیت تازه ای شود،زیرا ممکن است موجب شرمندگی شود.
دیگران را عیب جو و طرد کننده تصور می کنندمگر این که خلاف آن ثابت شود.
این افراد به فعالیت های گروهی ملحق نمی شوند مگر این که پیشنهادات مکرر و حمایت کننده و مهرورزانه به آن ها شود.
برای آن ها صحبت کردن درمورد خودشان دشوار است.
آن ها معمولا خجالتی و ساکت هستند.
افراد مبتلا به اختلال شخصیت دوری جو،اغلب با حالت گوش به زنگی حرکات و اظهارات افرادی راکه باآن ها درتماس هستند ارزیابی می کنند.
رفتار بیمناک و عصبی آن ها ممکن است موجب تمسخر دیگران شود که خود به خود مهر تاییدی برعدم اعتماد به نفس و خودناباوری آن ها می شود.
آن ها آرزوی محبت و پذیرش دارند و ممکن است در مورد آرمانی کردن روابط با دیگران خیال پردازی کنند.
شکل گیری و روند
رفتاردوری جو اغلب در طفولیت یا کودکی همراه با کم رویی، انزوا و ترس ازغریبه ها یا موقعیت های جدید شروع می شود.اگرچه کمرویی در کودکی پیش درآمد رایج اختلال شخصیت دوری جو است اما در اغلب افراد وقتی بزرگتر می شوند، به تدریج ناپدید می شود.درمقابل، افرادی که بعدها دچاراختلال شخصیت دوری جو می شوند ممکن است به طور فزاینده ای در طول نوجوانی و اوایل بزرگسالی که روابط اجتماعی با افرادجدید خیلی مهم می شود،خجالتی و دوری جو شوند.شواهدی وجود دارد مبنی براین که اختلال شخصیت دوری جو در بزرگسالان کمترآشکار می شود یا با بالارفتن سن ناپدید می شود.
هم چنبن برخی تحقیقات نشان داده اند که شخصیت های دوری گزین در روابطشان از مکانیسم مراقبت افراطی استفاده می کنند.بدین معنی که آن ها همواره مشغول ارزیابی تمام تماس های اجتماعی و انسانی خود از لحاظ نشانه های فریب و تحقیر هستند.استفاده از این مکانیسم باعث افزایش جذب جنبه های منفی در روابط می شود که منتهی به ناراحتی افراد مرتبط با آن ها و صدمه بیشتر روابطشان می گردد.
فرهنگ
ممکن است دردرجه ای که گروه های فرهنگی و قومی مختلف،کمرویی واجتناب رامناسب می دانند تفاوت وجودداشته باشد.از این گذشته،رفتار دوری جو ممکن است نتیجه ی مشکلاتی باشد که در فرهنگ پذیری بعد از مهاجرت رخ می دهد.
جنسیت
طبق بررسی ها به نظر می رسد که اختلا شخصیت دوری جو در مردان و زنان به طور برابر روی می دهد.
پیامد
در حفظ روابط نزدیک و دوستی های صمیمی به مشکل برمی خورند.
به علت ترس هایی که دارند(بالاتر گفته شد)،در روابط شغلی خود دچار مشکل می شوند و شاید حتی نتوانند شغل مناسبی پیدا کنند.
اختلال های مرتبط با اختلال شخصیت دوری گزین
اختلالات دیگری که معمولا همراه بااختلال شخصیت دوری جو تشخیص داده می شوند عبارت انداز:
اختلالات افسردگی،دوقطبی،اضطرابی و مخصوصا اختلال اضطراب اجتماعی(فوبی اجتماعی).
اختلال شخصیت دوری جو اغلب همراه با اختلال شخصیت وابسته تشخیص داده می شودزیرا افراد مبتلا به اختلال شخصیت دوری جو به افرادمعدودی که با آن ها دوست هستند،دلبسته و وابسته می شوند.
درمان
تشخیص و درمان اختلال شخصیت دوری جو،برعهده ی روانشناس و یا روانپزشک می باشد.اگرچه اختلالات شخصیت، درمان قطعی و بهبودی کامل ندارند اما با کمک رواندرمانی می توان تا حدی آن راکنترل کرد به گونه ای که فردبتواند زندگی خود را ادامه دهد.درمان اصلی این اختلال از طریق روان درمانی است و درصورت نیاز و با توجه به اختلالات که ممکن است همراه با آن بیاید،دارودرمانی نیز شاید استفاده شود.
گروه درمانی و رفتاردرمانی نیز از راهکارهای موثر برای درمان این اختلال هستند.